Ako, alam ko. Dahil naranasan ko na yan. Naranasan kong magmahal ng isang taong hindi ako mahal. Naranasan kong masaktan, umiyak, at magdusa. Naranasan kong magpakatanga sa pag-ibig.

Pero alam niyo ba kung ano ang mas masakit? Ang masakit ay yung marinig mo sa kanya ang mga salitang "tanga ka". Oo, tanga ka daw. Dahil mahal mo siya. Dahil pinili mong manatili sa tabi niya. Dahil hindi mo kayang bitawan siya.

Ang sakit di ba? Parang gusto mong sumigaw at sabihin sa kanya na "hindi ako tanga". Hindi ako tanga dahil mahal kita. Hindi ako tanga dahil naniniwala ako sa atin. Hindi ako tanga dahil umaasa ako na balang araw ay mamahalin mo rin ako.

Pero hindi ko nagawa yun. Hindi ko nasabi sa kanya ang mga gusto kong sabihin. Hindi ko ipinaglaban ang sarili ko. Hindi ko ipinakita ang halaga ko. Hinayaan ko na lang siyang saktan ako. Hinayaan ko na lang siyang tawagin akong tanga.

At ngayon, nagsisisi ako. Nagsisisi ako na hindi ko sinunod ang payo ng mga kaibigan ko. Nagsisisi ako na hindi ko pinakinggan ang boses ng isip ko. Nagsisisi ako na hindi ko sinabi sa kanya ang mga salitang ito:

Wag na wag mong sasabihan ng tanga ang nag-mamahal, baka mas tanga kapa sa kanya kapag nasa sitwasyon ka na nya.

Oo, baka mas tanga ka pa sa akin kapag nasa sitwasyon ko na. Baka mas mahirap para sa iyo ang magmahal ng isang taong hindi ka mahal. Baka mas masakit para sa iyo ang mawalan ng isang taong minahal mo ng buong-buo.

Kaya huwag kang magmataas. Huwag kang magmalinis. Huwag kang magyabang. Dahil hindi mo alam ang pinagdadaanan ko. Hindi mo alam ang sakripisyo ko. Hindi mo alam ang pag-ibig ko.

At sana, balang araw, matutunan mo rin akong mahalin. Matutunan mo rin akong pahalagahan. Matutunan mo rin akong respetuhin.

Dahil hanggang ngayon, mahal pa rin kita.