Pero hindi lahat ng bagay ay kayang ayusin ng pagmamahal lang. Kailangan din ng respeto, tiwala, komunikasyon at pang-unawa. Hindi pwedeng ako lang ang laging nag-aadjust at nagbibigay. Hindi pwedeng ako lang ang laging umaasa at naghihintay. Hindi pwedeng ako lang ang laging nasasaktan at umiiyak.
Kaya nang magdesisyon siya na tapusin na ang aming relasyon, hindi na ako lumaban. Tinanggap ko na lang ang kanyang pasya at hinayaan siyang umalis. Masakit man sa loob ko, alam ko na ito ang makakabuti para sa aming dalawa. Hindi ko na kailangang magpaka-martyr sa isang taong hindi na ako mahal.
Sa ngayon, sinusubukan kong mag-move on at maghilom ang aking sugat. Hindi madali ang proseso, pero alam kong kaya ko itong lampasan. May mga araw na nalulungkot ako at nami-miss siya, pero may mga araw din na masaya ako at nakakalimot sa kanya. Unti-unti kong natututunan na mabuhay ng wala siya.
Sa totoo lang, hindi ko alam kung makakahanap pa ako ng ibang mamahalin. Pero hindi ko rin naman minamadali ang sarili ko. Alam ko na darating din ang tamang panahon at tamang tao para sa akin. Basta ngayon, ang importante ay mahalin ko muna ang sarili ko at maging masaya sa buhay ko.
