Nang una, sobrang sakit ng nararamdaman ko. Hindi ko maintindihan kung bakit niya ako ginawa ng ganun. Hindi ba ako sapat para sa kanya? Hindi ba ako karapat-dapat na mahalin? Ano ang kulang sa akin? Ano ang mali sa akin? Ilang beses akong umiyak at nagtanong sa sarili ko. Ilang beses akong nagdasal at humingi ng tulong sa Diyos. Ilang beses akong naghanap ng sagot sa mga kaibigan at pamilya ko.
Pero habang tumatagal, unti-unti kong natutunan na tanggapin ang katotohanan. Na hindi lahat ng taong minamahal mo ay mamahalin ka rin pabalik. Na hindi lahat ng taong pinagkakatiwalaan mo ay mapagkakatiwalaan mo rin. Na hindi lahat ng taong pinapahalagahan mo ay papahalagahan ka rin. Na may mga taong darating at aalis sa buhay mo para turuan ka ng isang leksyon.
At ang leksyon na iyon ay ito: Mare-realized mo lang talaga ang halaga ko, kapag nawala na ako.
Oo, nawala na siya sa buhay ko. Pero hindi ibig sabihin nun na wala na akong halaga. Hindi ibig sabihin nun na wala na akong pag-asa. Hindi ibig sabihin nun na wala na akong dahilan para mabuhay. Sa halip, mas lalo kong napatunayan sa sarili ko na mayroon akong halaga. Na mayroon akong pag-asa. Na mayroon akong dahilan para mabuhay.
At ang dahilan na iyon ay ako.
Ako ang dahilan para mabuhay. Ako ang dahilan para magmahal at magpahalaga sa sarili ko. Ako ang dahilan para lumaban at magpatuloy sa buhay. Ako ang dahilan para sumaya at magpasalamat sa bawat araw.
Kaya ngayon, masasabi kong masaya na ako. Masaya ako kahit wala siya. Masaya ako kahit mag-isa lang ako. Masaya ako kahit ano pa ang mangyari sa akin.
At doon ko lang narealize ang halaga ko bilang isang tao. Na hindi ako dapat umasa sa iba para maramdaman ang pagmamahal. Na hindi ako dapat magpababa sa mga taong hindi ako nirerespeto at pinapahalagahan. Na hindi ako dapat magpaka-martyr sa isang relasyon na walang patutunguhan.
At doon din niya narealize ang halaga ko bilang isang babae. Nang makita niya akong masaya at malaya. Nang makita niya akong nagbago at nag-improve. Nang makita niya akong may iba nang kasama. Nang makita niya akong nawala na sa kanyang buhay.
Mare-realized mo lang talaga ang halaga ko, kapag nawala na ako.
Dahil alam ko, mayroon akong halaga.
At sana, marealize mo rin iyon.
Sana marealize mo rin ang halaga ko.
Sana marealize mo rin ang halaga mo.
Minsan, hindi natin alam ang tunay na halaga ng isang tao hanggang sa mawala na siya sa ating buhay. Ito ang nangyari sa akin nang iwan ako ng aking dating nobyo. Akala ko ay mahal niya ako at hindi niya ako sasaktan. Pero nagkamali ako. Sinaktan niya ako ng sobra at iniwan niya ako para sa iba.
Nang una, hindi ko matanggap ang katotohanan. Niyakap ko ang sakit at lungkot na nararamdaman ko. Umiyak ako ng umiyak at hiniling na bumalik siya sa akin. Pero habang tumatagal, napagtanto ko na hindi na siya babalik. Hindi na siya ang lalaking minahal ko. Hindi na siya ang lalaking dapat kong habulin.
Naisip ko na dapat kong mag-move on at maghanap ng bagong simula. Dapat kong mahalin ang sarili ko at tanggapin ang mga pagkakamali ko. Dapat kong matutunan na maging masaya kahit wala siya. Dapat kong ipakita sa kanya na kaya kong mabuhay nang walang kailangan sa kanya.
At doon ko lang narealize ang halaga ko bilang isang tao. Na hindi ako dapat umasa sa iba para maramdaman ang pagmamahal. Na hindi ako dapat magpababa sa mga taong hindi ako nirerespeto at pinapahalagahan. Na hindi ako dapat magpaka-martyr sa isang relasyon na walang patutunguhan.
At doon din niya narealize ang halaga ko bilang isang babae. Nang makita niya akong masaya at malaya. Nang makita niya akong nagbago at nag-improve. Nang makita niya akong may iba nang kasama. Nang makita niya akong nawala na sa kanyang buhay.
Mare-realized mo lang talaga ang halaga ko, kapag nawala na ako.
