"Ang ulan ay nabagsak dahil hindi na kaya ng ulap hawakan ang bigat nito. Tulad ng luha, pumapatak ito kapag hindi kaya ng puso hawakan ang sakit." 

Sa blog post na ito, ibabahagi ko sa inyo ang aking karanasan sa pag-ulan. Hindi ito tungkol sa literal na pag-ulan, kundi sa mga pangyayari sa aking buhay na nagdulot ng luha sa aking mga mata. Hindi ko sinasabi na ako ay isang malungkot na tao, kundi isang tao na may damdamin at may kwento.

Ang unang pag-ulan na maalala ko ay noong ako ay bata pa. Ako ay nasa bahay ng aking lola, at naglalaro ako sa labas kasama ang aking mga pinsan. Masaya kami sa pagtakbo-takbo at paghabulan sa damuhan. Bigla na lang tumunog ang kulog at kumidlat. Nagulat kami at tumakbo papasok sa bahay. Nang makapasok kami, nakita namin ang aming lola na nakatayo sa bintana at nakatingin sa langit. Nakita namin ang mga luha niya na tumutulo habang nakikita niya ang mga ulap na nagbabago ng kulay.

Tinanong namin siya kung bakit siya umiiyak. Sinabi niya sa amin na ang ulan ay nagpapaalala sa kanya ng kanyang asawa na namatay ilang taon na ang nakalipas. Sinabi niya na siya at ang kanyang asawa ay mahilig maglakad-lakad sa ilalim ng ulan, at magyakapan habang nakikinig sa tunog nito. Sinabi niya na ang ulan ay nagbibigay sa kanila ng saya at pag-ibig.

Naramdaman ko ang sakit sa puso ng aking lola. Hindi ko pa naiintindihan noon ang kahulugan ng kamatayan at pagmamahal, pero alam ko na may nawala sa kanya na mahalaga. Hinugot ko siya at sinabing mahal ko siya. Sinabi niya sa akin na mahal niya rin ako, at pinasalamatan niya ako sa pag-aalala sa kanya.

Mula noon, natutunan ko na ang ulan ay hindi lang isang pangyayari sa kalikasan, kundi isang paraan ng pagpapahayag ng damdamin. Natutunan ko rin na ang ulan ay hindi lang nagdadala ng lungkot, kundi pati rin ng saya at pag-asa.