Baka hindi nila tayo maintindihan, tanggapin, o suportahan. Baka masaktan lang sila o masaktan tayo. Kaya minsan, mas pinipili nating manahimik at mag-isa.

"Lahat tayo ay may kanya-kanyang kwento na tanging apat na sulok lang ng ating kwarto ang nakakaalam." 

Ang ating kwarto ay ang ating sanctuary. Dito tayo nakakaramdam ng kalayaan, kapanatagan, at kasiyahan. Dito natin inilalabas ang ating tunay na sarili, walang takot o panghuhusga. Dito natin sinasabi ang ating mga hinaing, hinanakit, at pasasalamat. Dito natin sinusulat ang ating mga kwento, na may iba't ibang tema, genre, at karakter. Maaaring ito ay tungkol sa ating nakaraan, kasalukuyan, o hinaharap. Maaaring ito ay totoo o imahinasyon lamang. Maaaring ito ay masaya o malungkot. Ang mahalaga ay ito ay nagpapakita ng ating pagkatao. 

Ang bawat kwento ng ating buhay ay may kahulugan at aral. Ito ay nagbibigay sa atin ng inspirasyon, pag-asa, o pagbabago. Ito ay nagpapatunay na hindi tayo nag-iisa sa mundong ito. Na may iba pang taong nakakaranas ng katulad ng ating pinagdadaanan. Na may iba pang taong nakakaunawa sa ating damdamin. Na may iba pang taong nakakapansin sa ating halaga. 

Ang bawat kwento ay dapat ipagmalaki at ipagdiwang. Hindi natin kailangang matakot o mahiya sa ating mga karanasan. Ito ay bahagi ng ating buhay at paglalakbay. Ito ay nagpapakilala sa atin bilang isang indibidwal na may sariling boses, pananaw, at ambisyon. Ito ay nagpapakita ng ating lakas, talino, at ganda. 

Kaya huwag nating ikulong ang ating mga karanasan sa apat na sulok lang ng ating kwarto. Huwag nating sayangin ang pagkakataon na makarating sa iba ang mga kwento na maaaring makapagbigay sa atin ng bagong kaibigan, kaalaman, o oportunidad. Huwag nating pigilan ang sarili natin na magbahagi ng ating mga kwento sa mundo. 

Lahat tayo ay may kanya-kanyang kwento na dapat iparinig, ipabasa at ipakita sa lahat. Huwag natin hayaan na ito mauwi sa pagiging isang kalat.