Nalaman ko na may iba siyang babae na nakilala sa isang online game. Hindi ko alam kung gaano na katagal silang nagkakausap at nagkikita. Basta ang alam ko lang, isang araw ay bigla na lang siyang nawala. Hindi na siya sumasagot sa mga text at tawag ko. Hindi na siya pumupunta sa bahay namin. Hindi na siya nagpapakita sa akin. 

Nag-alala ako noon. Baka may nangyari sa kanya. Baka may sakit siya o naaksidente. Baka kailangan niya ng tulong. Pero hindi pala. Nang makita ko ang kanyang profile picture sa Facebook, nakita ko na may kasama siyang ibang babae. Nakayakap sila sa isa't isa at nakangiti. Ang caption ay "Mahal na mahal kita, baby." 

Nasaktan ako nang sobra. Hindi ko maipaliwanag ang sakit na naramdaman ko. Parang binunutan ako ng puso at tinapakan. Parang sinaksak ako ng maraming beses at iniwan na lang na duguan. Parang pinaglaruan ako ng tadhana at tinawanan. 

Paano niya nagawa iyon sa akin? Paano niya nasabi ang mga salitang mahal kita kung hindi naman pala totoo? Paano niya ako niloko at sinaktan nang ganun-ganun na lang? Ano ang kulang sa akin? Ano ang mali sa akin? Ano ang meron sa kanya na wala sa akin? 

Maraming tanong ang pumasok sa aking isipan. Maraming luha ang tumulo sa aking mga mata. Maraming araw at gabi ang lumipas na hindi ako makakain, makatulog, o makagalaw. Maraming beses akong nagdasal at humiling na sana hindi totoo ang lahat. Sana panaginip lang ito. Sana bumalik siya sa akin. 

Pero hindi na siya bumalik. Hindi na siya nagparamdam. Hindi na siya nagpakita ng interes o pagmamalasakit sa akin. Hindi na siya nagbigay ng paliwanag o paghingi ng tawad. Hindi na siya nagmahal sa akin.

"Mahirap umasa sa salitang mahal kita. Walang kasiguraduhan at walang katiyakan. Hindo mo alam kung galing sa puso o saan pa man. Pero minsan kailangan mong paniwalaan."

Pero minsan din kailangan mong tanggapin ang katotohanan. Kailangan mong harapin ang realidad. Kailangan mong bitawan ang nakaraan at mag-move on. 

Iyon ang ginawa ko. Sinubukan kong kalimutan siya at ang lahat ng masasakit na alaala namin. Sinubukan kong maghilom ang aking sugat at magpatawad sa aking sarili. Sinubukan kong maging masaya at maging bukas sa mga bagong posibilidad. 

At unti-unti, nakaya ko rin. Nakaya kong tumawa ulit at makipagkaibigan ulit. Nakaya kong magmahal ulit at magtiwala ulit. 

At ngayon, masasabi ko na masaya na ako. Masaya ako dahil natuto ako mula sa aking karanasan. Masaya ako dahil nakilala ko ang taong tunay na nagpapasaya sa akin. Masaya ako dahil alam kong hindi na ako masasaktan ng ganun-ganun na lang.

Hindi ko rin naman masasabing hindi ko na siya mahal. Siguro mahal ko pa rin siya pero hindi ko na rin naman kailangan ng kanyang pagmamahal. Mas importanteng mahalin ko ang sarili ko at maging masaya.

Kaya sa mga taong nakaranas ng sakit na tulad ng akin, huwag kayong mag-alala. Lahat tayo ay mayroong mga pagsubok at paghihirap na dadaanan sa buhay. Pero someday, magiging okay rin ang lahat. Tatanggapin mo rin ang katotohanan, tapusin mo na ang pagdurusa, at mag-move on ka.

Darating ang tamang taong magpapakita sa'yo ng tunay na pagmamahal at magbibigay sa'yo ng mas magandang bukas. And always remember, mahalin mo ang sarili mo. Kasi kung hindi ka magmamahal sa sarili mo, sino pa ang magmamahal sa'yo?