Ako ay isang empleyado sa isang malaking kompanya. Araw-araw, ginagawa ko ang aking trabaho nang buong husay at dedikasyon. Sinusunod ko ang lahat ng utos ng aking boss. Sumasama ako sa lahat ng meeting at seminar. Nag-overtime ako kahit na walang bayad. Inaasahan ko na ang lahat ng ito ay magbibigay sa akin ng pagkilala at promosyon.

Ngunit hindi iyon ang nangyari. Sa halip na mapansin ang aking sipag at tiyaga, nakita ko na ang aking boss ay nagbibigay ng mas mataas na posisyon at suweldo sa ibang mga empleyado na mas bago at mas tamad kaysa sa akin. Hindi niya pinapansin ang aking mga kontribusyon at nagrereklamo pa siya sa mga maliit na bagay. Hindi niya ako binibigyan ng pagkakataon na magpahinga o magbakasyon. Hindi niya ako pinapahalagahan.

Napuno na ako. Hindi ko na kinaya ang ganitong sitwasyon. Kaya naman, isang umaga, hindi na ako pumasok sa trabaho. Hindi ko na sinabi sa aking boss kung bakit ako umabsent. Hindi ko na siya tinawagan o sinagot ang kanyang mga mensahe. Tumigil na lang ako.

Naramdaman ko ang kalayaan at kasiyahan. Wala na akong iniisip na deadline o report. Wala na akong naririnig na sigaw o utos. Wala na akong pakialam sa kung ano ang sasabihin ng iba sa akin. Ginawa ko ang mga bagay na gusto ko gawin. Nagbasa ako ng mga libro, nanood ako ng mga pelikula, nagluto ako ng mga masarap na pagkain, naglakad-lakad sa park, nagpamasahe, nag-shopping, at nag-enjoy.

Sa wakas, nakapagpahinga ako. Nakita ko ang limitasyon ko at ginawa ko ang dapat kong gawin para sa aking sarili. Hindi ako nagsisisi sa aking desisyon. Masaya ako sa aking buhay ngayon.

Ito ang aking kwento tungkol sa pagod at limitasyon. Sana ay makatulong ito sa inyo na makita ang inyong sariling halaga at huwag hayaan na mawalan kayo ng gana sa buhay dahil sa trabaho o ibang tao. Tandaan ninyo: Lahat ng tao napapagod. Lahat ng tayo may limitasyon.