Makakapag-aral na ako sa pinakamagandang eskwelahan, makakapag-trabaho sa pinakamalaking kumpanya, at makakapag-asawa ng pinakamagandang babae.

Pero pagkatapos kong isipin ang lahat ng mga ito, napagtanto ko na hindi naman talaga ito ang pangarap ko. Ang pangarap ko lang naman ay ang maging masaya at kontento sa buhay. Kahit hindi na ako yumaman, basta walang makukulit na naniningil ng utang araw-araw.

 Ang Pangarap Kong Buhay: Kahit Hindi na Ako Yumaman

Alam niyo ba kung gaano kahirap ang mabuhay sa utang? Araw-araw, may tumatawag sa telepono, may pumupunta sa bahay, may naghihintay sa labas. Lahat sila ay may iisang tanong: "Kailan mo babayaran ang utang mo?" At lahat sila ay may iisang sagot: "Hindi pa ngayon."

Nakakapagod din ang maghanap-buhay para lang makabayad ng utang. Kailangan mong magtrabaho ng doble-doble, kahit na wala ka nang oras para sa sarili mo at sa pamilya mo. Kailangan mong magtipid ng bawat sentimo, kahit na wala ka nang pambili ng mga pangangailangan mo. Kailangan mong magtiis sa hirap at sakripisyo, kahit na wala ka nang pag-asa na makalaya sa utang.

Kaya nga ang pangarap ko lang ay ang mawalan ng utang. Gusto ko lang na makatulog nang mahimbing sa gabi, na walang iniisip na problema. Gusto ko lang na makakain nang masarap sa umaga, na walang kinatatakutan na baka may dumating na maniningil. Gusto ko lang na makapaglaro nang masaya sa hapon, na walang kinababahala na baka may sumugod na pulis.

Hindi ko naman kailangan ng yaman para maging masaya. Ang kailangan ko lang ay ang maging malaya. Malaya sa utang, malaya sa problema, malaya sa takot. Ang pangarap ko lang ay ang maging simpleng tao, na nakatira sa simpleng bahay, na may simpleng trabaho, at may simpleng pamilya.

Kahit hindi na ako yumaman, basta walang makukulit na naniningil ng utang araw-araw.