Nagmahal ako ng isang lalaki na akala ko ay magiging kasama ko habang buhay. Siya ang aking unang pag-ibig at unang halik. Siya ang nagbigay ng kulay sa aking mundo. Siya ang nagpapasaya sa akin sa bawat araw. Akala ko ay wala nang mas sasaya pa sa aming dalawa.

Pero nagkamali ako. Hindi pala kami para sa isa't isa. Nagkaroon kami ng mga hindi pagkakaunawaan at away. Hindi na kami nagkakasundo sa maraming bagay. Hindi na niya ako pinapahalagahan at pinapansin. Hindi na niya ako mahal.

Nang malaman ko na may iba na siyang mahal, nasaktan ako ng sobra. Hindi ko alam kung paano ako makakabangon mula sa sakit na naramdaman ko. Naisip ko na wala nang saysay ang buhay ko kung wala siya. Naisip ko na hindi na ako makakaramdam ng kaligayahan kung wala siya.

Malungkot kapag wala siya, sobrang tahimik at hindi kumpleto ang araw ko. Ramdam ko ang lungkot na dulot ng hindi niyang pagkakaroon sa tabi ko. Pero habang tumatagal, napagtanto ko na hindi naman pala dapat umasa sa ibang tao upang maging masaya.

Hindi natin kailangang ialay ang ating kaligayahan sa ibang tao. Hindi dapat naka-depende ang ating kaligayahan sa kung ano ang nararamdaman ng iba. Dapat manatili tayong masaya at puno ng buhay sa kabila ng anumang pagsubok na dumating sa buhay natin.

Nakatutuwa isipin na ang buhay ay puno ng mga maliit na bagay na nagpapasaya sa atin. Hindi natin kailangan ng isang tao upang mag-bigay ng kaligayahan sa atin. Mahalaga ang pagmamahal sa sarili at pagbigay ng oras sa sarili.

Sa bawat araw, kailangan nating hanapin ang mga bagay na nagpapasaya sa atin. Tandaan natin na ang kaligayahan ay hindi nasa kamay ng iba, kundi nasa ating mga kamay. Kailangan nating magpakatatag sa kabila ng mga hamon sa buhay at maging masaya sa kabila ng lahat.

Ito ang aking kwento tungkol sa paglayo mula sa taong minahal ko at paghanap ng kaligayahan sa sarili ko. Sana ay nakapagbigay ito ng inspirasyon at aral sa inyo. Salamat po sa pagbabasa at sana ay maging masaya kayo lagi!