Alam ko naman na mali ang ginagawa niya. Alam ko naman na hindi niya ako mahal tulad ng pagmamahal ko sa kanya. Alam ko naman na hindi niya ako nirerespeto at pinapahalagahan. Alam ko naman na hindi siya ang taong para sa akin. Pero bakit ganun? Bakit hindi ko siya kayang iwanan? Bakit hindi ko siya kayang kalimutan?
" Hindi naman nakakapagod magmahal.. Ang nakakapagod ay yung PAULIT-ULIT na UMINTIDI at UMUNAWA Sa kasalanang paulit-ulit na ginagawa"
Siguro dahil mahal ko siya. Mahal ko siya ng sobra-sobra na handa akong magpakatanga at magpakamartyr para sa kanya. Mahal ko siya ng sobra-sobra na handa akong tanggapin ang lahat ng kanyang mga pagkukulang at pagkakamali. Mahal ko siya ng sobra-sobra na handa akong masaktan at umiyak ng paulit-ulit.
Pero hanggang kailan? Hanggang kailan ako magtitiis? Hanggang kailan ako magpaparaya? Hanggang kailan ako magpapaka-tanga? Hanggang kailan ako magpapaka-martyr?
Hindi ba dapat may hangganan din ang lahat? Hindi ba dapat may limitasyon din ang pagmamahal? Hindi ba dapat may karapatan din akong maging masaya at makahanap ng taong tunay na magmamahal sa akin?
Hindi naman nakakapagod magmahal.. Pero nakakapagod na ang paulit-ulit na umintindi at umunawa sa kasalanang paulit-ulit na ginagawa. Nakakapagod na ang paulit-ulit na umasa at umiyak sa taong paulit-ulit na nanloloko. Nakakapagod na ang paulit-ulit na lumaban sa taong paulit-ulit na sumusuko.
Kaya ngayon, nagpapasya na ako. Nagpapasya na akong bitawan ang taong hindi naman ako kayang hawakan. Nagpapasya na akong iwan ang taong hindi naman ako kayang mahalin. Nagpapasya na akong kalimutan ang taong hindi naman ako kayang pahalagahan.
Hindi naman nakakapagod magmahal.. Pero mas nakakapagod ang hindi mahalin ang sarili mo.
