Ako, naranasan ko na yan. At hindi lang isang beses. Madalas kasi akong ma-fall sa mga taong hindi pa ready mag-commit. Mga taong gusto lang ng casual fun, ng companionship, ng physical intimacy. Mga taong hindi pa nakaka-move on sa mga ex nila, o mga taong takot magmahal ulit dahil nasaktan na sila dati. Mga taong hindi pa handang magbigay ng label sa relasyon nila sa akin.

At ako naman, dahil mahal ko sila, sinusunod ko lang ang gusto nila. Hinahayaan ko lang silang gawin ang gusto nila sa akin. Hinahayaan ko lang silang yakapin ako, halikan ako, yakapin ako ulit. Hinahayaan ko lang silang sabihin sa akin na mahal nila ako, pero hindi nila kayang ipakita sa iba. Hinahayaan ko lang silang iwan ako kapag may ibang dumating na mas gusto nila.

Pero alam niyo ba kung ano ang nangyayari sa akin kapag ginagawa ko yan? Nasasaktan ako. Nasasaktan ako ng sobra-sobra. Nasasaktan ako dahil hindi ko alam kung saan ako lulugar. Nasasaktan ako dahil hindi ko alam kung may karapatan ba akong magalit o mag-demand. Nasasaktan ako dahil hindi ko alam kung may pag-asa ba akong maging sila o wala.

Kaya ngayon, natuto na ako. Natuto na akong magpahalaga sa sarili ko. Natuto na akong mag-set ng boundaries at standards. Natuto na akong humingi ng label, bago maging intimate. Natuto na akong sabihin na hindi pwede ang walang label. Natuto na akong tumanggi sa mga taong ayaw akong bigyan ng karapatan sa buhay nila.

Kasi alam ko na ang halaga ko. Alam ko na ang deserve ko. Alam ko na ang gusto ko. At gusto ko ng isang taong handang sabihin sa buong mundo na akin siya at ako lang. Gusto ko ng isang taong handang ipaglaban ako at ipagtanggol ako. Gusto ko ng isang taong handang mag-commit sa akin at maging loyal sa akin.

At kung hindi mo kayang bigyan ako ng label na yan, sorry ka na lang. Hindi kita papatulan. Hindi kita bibigyan ng oras at pansin. Hindi kita bibigyan ng pagmamahal at pag-aalaga. Hindi kita bibigyan ng intimacy at satisfaction.

 Kasi yun ang rule ko ngayon: label muna bago landi.